Vitamine D is in begin van de vorige eeuw ontdekt. Toentertijd werd een directe relatie gezien tussen vitamine D tekort enerzijds en het optreden van Engels Ziekte (bij kinderen) osteomalacie (Engelse Ziekte bij volwassenen) en osteoporose anderzijds. De naam Engelse Ziekte is ontstaan omdat de ziekte in eerste instantie vooral in de geïndustrialiseerde wijken in Londen voorkwam. Nauwe straten met hoge gebouwen en weinig tot geen zonlicht. Ten onrechte werd in die tijd in eerste instantie gedacht dat het een familiair bepaalde aandoening was, terwijl later bleek dat vooral dezelfde leefomstandigheden binnen een familie de oorzaak was.
De Engelse Ziekte was vooral herkenbaar aan de O- en X- benen maar ook de borst was vaak misvormd en scoliose en een slechte gebitsontwikkeling kwamen eveneens regelmatig voor. In die periode zijn veel geneeskundige onderzoeken verricht naar deze relatie en naar manieren om het tekort en de bijbehorende ziekten te voorkomen.
Twee behandelingen zijn daarbij uiteindelijk leidend geworden. De eerste was het blootstellen van de huid aan kunstmatig zonlicht. Wekelijks ondergingen kinderen een “zonlichtkuur”. Ook in Nederland gebeurde dit tot ruim na de Tweede Wereldoorlog. Vaak ging dat van school uit. Net als het vroegere schoolzwemmen.
De tweede methode was het dagelijks innemen van levertraan gedurende de maanden met een “r” in de maand. Die lepel levertraan bevatte ongeveer 1000-1600 IE vitamine D per dag. Door dit actieve en door de overheid ondersteunde beleid werden uiteindelijk de met het tekort samenhangende ziekten effectief bestreden en vrijwel uitgebannen. Uiteraard was levertraan meer dan vitamine D en kon het worden gezien als een soort multivitaminen preparaat.
Uiteindelijk kwam aan de levertraan als de R in de maand zat geleidelijk aan een eind. Rond 1974 sloot de belangrijkst fabrikant van levertraan, Draisma in Leeuwarden haar deuren. Er is niet goed terug te vinden waarom de suppletie van vitamine D ooit is afgeschaft.